W języku niemieckim występuje kilka sposobów zaprzeczenia zdania. W Tym celu używamy nein, nicht, kein, keine.

1. Nein jest najprostszym sposobem zaprzeczenia, może zastąpić całe zdanie.

- Willst du etwas trinken? - Chcesz się czegoś napić?

- Nein. - Nie.

Gdy chcemy odpowiedzieć pełnym zdaniem, umieszczamy nein przed zdaniem przeczącym.

Nein, ich will nichts trinken. - Nie, nie chcę (nic) pić.

2. Chcąc zaprzeczyć czasownik, stawiamy po nim nicht.

Sie tanzt nicht. - Ona nie tańczy.

Przy użyciu nicht przysłówki, przymiotniki i wyrażenia rzeczownikowe stoją zawsze przed wyrazem, który zaprzeczamy.

Sie tanzt nicht gern. - Ona nie tańczy chętnie.

Używając nicht w zdaniu, w którym występuje rzeczownik w formie dopełnienia, używamy rodzajnika nieokreślonego.

- Machst du das Mittagessen? - Robisz obiad?

- Nein, ich mache das Mittagessen nicht. - Nie, nie robię obiadu.

Gdy w zdaniu występuje dwuczęściowe orzeczenie, nicht stawiamy przed jego drugą częścią.

Kommst du nicht mit? - Nie idziesz z nami?

3. Używając kein, keine (żaden, żadna) zaprzeczamy rzeczowniki, które zostały użyte z rodzajnikiem nieokreślonym lub bez rodzajnika i rzeczowniki w liczbie mnogiej po rodzajniku nieokreślonym.

- Ist das ein Heft? - Czy to jest zeszyt?

- Nein, das ist kein Heft. - Nie, to nie jest (żaden) zeszyt.

- Liest sie eine Zeitung? - Czy ona czyta gazetę?

- Nein, sie liest keine Zeitung. - Nie, ona nie czyta (żadnej) gazety.

- Hast du Hunger? - Jesteś głodny?

- Nein, ich habe keinen Hunger. Nie, nie jestem głodny.

4. Przeczyć możemy również za pomocą zaimków nieokreślonych niemand (nikt), nichts (nic) oraz przysłówków nie (nigdy) i nirgends (nigdzie). Wszystkie wymienione przeczenia nie odmieniają się. Jedynie niemand występuje tylko w liczbie pojedynczej i odmienia się tak jak rodzajnik określony rodzaju męskiego.

Niemand ist da. - Nikogo nie ma.

Ich habe nichts gesehen. - Nic nie widziałem.

Ich vergesse dich nie. - Nigdy Cię nie zapomnę.

Ich kann mein Buch nirgends finden. - Nigdzie nie mogę znaleźć mojej książki.

Na powyższych przykładach widać, że w języku niemieckim występuje tylko jedno słowo zaprzeczające, inaczej niż w języku polskim, w którym takie przeczenie składa się z dwóch słów.